Το βιβλίο ήταν κάτι όμορφο, η ανάγνωση του μια σαρκαστική εμπειρία παρατήρησης.
Μπροστά από τη βιβλιοθήκη φίλης να κοιτώ τα ήδη διαβασμένα και τσακισμένα βιβλία από άλλους, εμπειρίες και εικόνες με ανθρώπους να διαβάζουν αυτά τα βιβλία, να παθιάζονται με τις ιστορίες τους, να απορούν με τις κινήσεις- αφηγήσεις του ήρωα, να αδημονούν για το τέλος, να αλλάζουν στάση και να κάθονται πιο άνετα στο καναπέ για να αφομοιώσουν πιο χαλαρά το επόμενο κεφάλαιο.
– Γιάλομ ε; φωνάζω ασυναίσθητα την εσωτερική μου σκέψη. – Καιρό ακούω και δεν έχω διαβάσει κάτι σχετικό.
– Ναι Γιάλομ. είπε η φίλη και με άφησε να συνεχίσω τον εσωτερικό συνειρμό μου.
Τα πήρα όλα τα βιβλία του yalom που είχε η φίλη στην αγκαλιά μου, σαν να κρατώ μικρά άνθη με προσοχή πιο να κρατήσω.
Ανοίγω ένα. Ωραία γραμματοσειρά… όμορφο….αυθόρμητα μυρίζω τις σελίδες καθώς τριγυρνάνε μπρος στο πρόσωπό μου. Καρπούζι είπα μέσα μου και τελειώνοντας την όσφρηση των σελίδων ξεκίνησα να δω τον τίτλο στην αρχή.
Καρπούζι: κόκκινο που σε τραβάει μακριά και το φοβάσαι, καρποί σε κάθε εκατοστό του που θα καρποφορήσουν μέσα σου, μαλακό φρούτο αφού πρώτα περάσεις τον σκληρό και αποπλανητικό λόγω χρώματος φλοιό του.
Το βιβλίο σε πάει σιγά σιγά σε αυτό που ο ίδιος ο συγγραφέας κάνει, και εσύ τον φαντάζεσαι παράλληλα να σου μιλάει ενώ είσαι στο γραφείο του καθισμένος σε ένα καναπέ αυτός πλάγια σε σένα, λίγο όσο πρέπει μακριά να ανακαλύπτεται το μόλις τώρα εμφανές
Το εδώ και τώρα, το να είσαι στη στιγμή και να παρατηρείς τον εαυτό σου σε κάνει να βλέπεις τη συμπεριφορά σου τι αντίκτυπο έχει σε εσένα και στον άλλο, που παρόμοια συμπεριφέρεσαι το ίδιο, τι μοτίβο ανταπόκρισης έχεις αναλόγως το πως νιώθεις στον εαυτό σου αλλά και στους άλλους, πως πολλά μοτίβα συμπεριφοράς είναι κοινά σε διαφορετικές συνθήκες μέσα στην καθημερινότητα σου.
Η ανατροφοδότηση, το πως γεμίζεις και λες αυτό που ίσως πρέπει στον άλλον βοηθά, εξαγνίζει και επουλώνει ή δυναμώνει τον δέκτη του μηνύματος.
Τέλος τα όνειρα, αν αναλυθούν σωστά έχεις πτυχές σκοτεινές μέχρι εκείνη τη στιγμή που τα αναλύεις. Προσδοκίες και παρελκόμενα που τα αποσιωπάς, ντροπές και ενοχές που δεν τις παραδεχόσουν και είναι φυλαγμένες στο κάτω συρτάρι του κομοδίνου σου.
Το καρπούζι συνεχίζει να υπάρχει, τότε στο χωριό μου μεσημέρι με τα ανοιχτά παντζούρια των σπιτιών να αντανακλούν τη ζέστη και εγώ κάτω από την κληματαριά της αυλής να τρώω ένα κομμάτι καρπούζι.
Αυταπάτες Νόησης 