Δώρο αγάπης

Έρωτας, τι είναι ο έρωτας;
Μεγάλο ποσοστό αγάπης από το όλο συγκεντρωμένο σε ένα υποκείμενο, σε ένα πρόσωπο. Κάτι που σε γεμίζει εσωτερικά και διευκολύνει την καθημερινότητα σου (είσαι χαρούμενος, οι κακές σκέψεις λύνονται με αισιοδοξία), παρακινεί να δείξεις προσοχή στα συναισθήματά σου, στο συναίσθημα ως αίσθηση εν γένει.
Αν δεν σκεφτείς όμως τι θες, δεν προσέξεις τι κάνεις, τότε  ο έρωτας είναι κάτι το εγωιστικό, μια ασφάλεια που σε καταλαγιάζει προσωρινά, μέχρι να θελήσεις κάποιου άλλου είδους ασφάλεια, με δέκτη κάποιο άλλο υποκείμενο.

Υπάρχει μια πεποίθηση πως ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο από ένα εγωιστικό συναίσθημα που στο τέλος φτάνει να πιέζει τον άλλο, επιβάλλει συνήθειες και χαρακτηριστικά που κουβαλά ο καθένας από την οικογένειά του. Όλοι κάνουν προβολή του εαυτού τους σε αυτόν που έχουν απέναντι και δεν δέχονται επουδενί ο σύντροφος τους να κάνει κάποια παραπτώματα, κάποιες αλλαγές σε σχέση με την εικόνα που είχε δημιουργήσει μέσα στο κεφάλι του για αυτόν/ην. Η προβολή του εαυτού μας στον άλλον κυριαρχεί, δημιουργεί πρότυπα, σεβασμό, αποτυχίες και δυστυχίες.

Άλλοι λένε πως ο έρωτας είναι το πιο όμορφο συναίσθημα. Το συναίσθημα που ποιητικά μιλώντας μπορούν να δημιουργηθούν αριστουργήματα, σκέψεις νέες χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια ( το συναίσθημα κυκλοφορεί μέσα μας χωρίς να του βάζουμε ηθελημένα εμπόδια, κάνει τη δουλειά του ελεύθερα), τέχνες. Δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταμοιβή, αγαπάς τη στιγμή και συγκεντρώνεις τη προσοχή σου σε αυτό που γίνεται,  όχι μόνο στον άλλο αλλά στο τώρα με όσα ερεθίσματα μπορεί να περιέχει.

Όλα αυτά βέβαια έχουν να κάνουν με αυτόν που έχεις απεναντί σου και την στάση, συμπεριφορά που κρατά;
Όχι ο καθένας είναι υπεύθυνος ή πρέπει να είναι υπεύθυνος για τα συναισθηματά του και για το τι ζει.

ο Έρωτας είναι σαν να θες να περάσεις μια γέφυρα μαζί με κάποιον άλλον μέσα σε μια ερημιά. Εκείνη τη στιγμή μόνο εσείς οι δύο είστε εκεί. Όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι βρίσκονται  χιλιόμετρα μακριά. Πρέπει να είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου αλλά και σίγουρος όταν ξεκινήσεις για αυτόν που έχεις δίπλα σου. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι  ο διπλανός σου είναι υπεύθυνος του εαυτού του, αυτός θα κανονίσει, προσέξει πως θα διαβεί δίπλα σου. Εσύ μόνο συντροφιά στη διαδρομή προσφέρεις, ως σύντροφος οδεύεις, όχι σαν οδηγός, υποκινητής, όχι σαν υπάκουο και φοβισμένο  παιδί αλλά ως σύντροφος. Προσέχεις τα βήματα, δεν κοιτάς μόνο μπροστά σου, προσπαθείς να διακρίνεις τα χαλασμένα ξύλα, μην πέσεις, να δώσεις συμβουλή στον διπλανό σου να προσέχει, να είναι ξύπνιος.
Για τον άλλο ξέρει αυτός, αν είναι αφηρημένος, δεν είσαι σωτήρας. Άφησε τον να στραβοπατήσει, να πάει να πέσει και αν θεωρήσεις σωστό με χαμόγελο κράτα τον αλλά ποτέ, ποτέ μην τον κρατήσεις πριν την στιγμή που πραγματικά θα χρειαστεί την (υπο)στήριξη σου. Τότε μόνο θα επέμβεις όταν ο άλλος πραγματικά σε ζητήσει. Μπροστά κοιτάξτε, μαζί, αλλά μόνο όταν ηρεμείτε, στη μέση κάπου της διαδρομής, να φανταστείτε το τέλος, τι σας περιμένει, πόσα πράγματα περιμένουν να γίνουν πομποί και δέκτες σας. Οι αέρηδες δεν είναι εχθρός, δεν θα σας ρίξουν, μικρά εμπόδια είναι, δοκιμασίες για να τις ξεπεράσετε μαζί.

Εκτός από τον έρωτα με το άλλο ή το ίδιο φύλο υπάρχει και ο έρωτας μέσα σε εισαγωγικά με το θείο, πνεύμα. Μονοθειστής, πανθειστής, άθεος,κάποιος, και αυτός πρέπει να περάσει τη γέφυρα. Αλλά αυτή τη φορά μόνος. Υπεύθυνος 100% με εμπιστοσύνη στα πιστεύω του θα προσχωρήσει, θα σκεφτεί, θα ψάξει, θα συλλογιστεί και στο τέλος της διαδρομής θα διαλέξει τι του ταιριάζει περισσότερο, ποια πιστεύω βοηθούν σε δυσκολίες και προόδους, σε διαλογισμούς και ψυχαγωγίες.

Ο Έρωτας είναι ένα συναίσθημα, μία αίσθηση που εύκολα μπορεί να παραλληλιστεί με το επίπεδό πνευματικότητας που φτάνουν κάποιοι άγιοι, ενάρετοι άνθρωποι ( είτε είναι  βουδιστές, χριστιανοί, ποιητές, εθελοντές, οτιδήποτε).
Ο ερωτευμένος όπως και ο μοναχός-διαλογιζόμενος πρέπει να έχει κατακτήσει κάποια σκαλοπάτια, να τα έχει γνωρίσει  για να μπορέσει να φτάσει στο επίπεδο του έρωτα (άσχετα ποιος είναι ο δέκτης του συναισθήματος ). Αν δεν κοιτάξει τα σκαλοπάτια, δεν τους δώσει την προσοχή του –  τα οποία θα του χρησιμεύσουν ως υπόβαθρο στην μετέπειτα ζωή του –  τότε όταν ο έρωτας του χτυπήσει την πόρτα θα την αντιληφθεί μεν ως ένα συναίσθημα πλήρωσης αλλά  που έχει μέσα του μεγάλο κενό, χώρο που δεν καλύπτεται, όχι τουλάχιστον εύκολα. Περνάει καιρός στη σχέση, πολλά τα ερεθίσματα, οι άνθρωποι, περαστικοί γύρω από τα υποκείμενα του έρωτα αλλά το κενό παραμένει.Δεν υπάρχει τίποτα κατακτημένο πνευματικά που να μπορεί να γεμίσει αυτό το κενό.  Είσαι κενός χωρίς καμία βάση, κανένα υπόβαθρο μπροστά σε αυτό το συναίσθημα και όσο και να σου αρέσει τα χάνεις. Δεν ξέρεις πως να συμπεριφερθείς και στηρίζεσαι στον μόνο φίλο που μπορεί να σε διαφυλάξει. Να σε σιγουρέψει που βρίσκεσαι και που πατάς. Το εγώ σου.
Έτσι, με αυτό το τρόπο  ξεκινούν οι διαμάχες,  με το κάλεσμα του εγώ . Με την προσπάθεια να μας προσέξει το εγώ μας, να μας σιγουρέψει πόσο καλοί είμαστε, να μας φουσκώσει λίγο και να μην μας αφήσει να πέσουμε μπροστά στα μάτια μας. Ο καλύτερος διώχνει ότι τον υποβιβάζει, δεν δείχνει τον κατάλληλο βαθμό σεβασμού.  Εγώ-εσύ, έλεος, ωχ αδερφέ μου, φεύγω. Το εγώ σου ξαφνικά σε κλείνει και σε διαφυλάττει από κάθε εξωτερικό ερέθισμα που θα μπορούσε ο σύντροφος σου  να εκπέμψει προς τα εσένα….Χωρισμός, που οφείλεται στη μη παρατήρηση της ευθύνης που έχουμε μπροστά στο γεγονός που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.

Επίτηδες φερόμενοι ως  έρμαια καταστάσεων, κοιτάμε δίπλα όταν μπροστά μας αλιωνώμαστε εμείς οι ίδιοι.